Verhaal nummer 1 Sociaal werk
Door Henk van Keken
februari 2018
Ik zit dan wel niet zolang op de buurtbus maar ik heb toch al wat leuks meegemaakt!
Op een vrijdag stopte ik op station Vathorst en daar stapte een bejaarde vrouw in.
Op zich niets vreemds, zou je zegge, maar hier start dan toch wel het verhaal:
We raakten, zoals gewoonlijk, aan de praat en het bleek dat ze in een bejaardewoning woonde. Ze voelde zich daar vaak erg alleen en had besloten om daar wat aan te gaan doen. Dus had ze de bus gepakt en zo was ze op station Vathorst beland en laat ik daar nu staan met buurtbus 572.
Ze begon te vertellen.
Ze had bedacht dat het zo’n gezellig klein busje was dat ze daar wel eens mee wilde gaan toeren, dus zo gezegd zo gedaan.
Onderweg kreeg ik haar verhalen te horen over vroeger en wat ze had meegemaakt.
Al pratend vervolgde ik de route en uiteindelijk kwam ik in Soest aan en dus het eindpunt van deze route.
Ik vroeg aan haar of ze er niet uit had gemoeten “Nee hoor” , was haar antwoord. “Het is veel te gezellig. En daar komt bij dat het zo’n leuke en mooie route is. Dit had ik echt niet willen missen.”
Ik kon haar heel goed begrijpen, ze zat gewoon ‘prinsheerlijk’ en ze kon ook nog haar verhaal kwijt.
Vanaf dat moment besefte ik dat het voor sommige ouderen inderdaad een uitje was om mee te gaan.
Ik heb haar op de pauzeplaats een bakje koffie aangeboden en we zijn al pratende weer terug gereden naar Vathorst. Ze heeft me wel vier keer bedankt voor de fijne rit en de koffie.
Vanaf nu had ik een regelmatig terugkeerde vaste klant die ik met een praatje en een kop koffie heel gelukkig maak.
Hiervan kan ik zo genieten. Je bent niet alleen maar bestuurder van een buurtbus maar ook een beetje sociaal werker.
Verhaal nummer 2. Kitchenette
Door Douwe Kamstra
juni 2018
Vandaag echter kwam er aardig wat regen uit de hemel, op sommige plekken spatte het water hoog op als je met de buurtbus er door heen reed.
De mensen hadden allemaal een paraplu bij zich, dat kon ook niet anders, want de meeste bushaltes hebben geen overkapping
Ze heeft geen paraplu en verder alleen een t-shirt aan. Dus ze is al behoorlijk nat geregend. Ach arme!
Ik doe de deur open en wil haar binnen laten.
Verhaal nummer 3. Patat
____________________________________________________________________
Door Douwe Kamstra
fevruaria 2019
Station Vathorst.
Ik draai de buurtbus en zet de lichtkrant op Soest-Noord.
Het is vandaag een heldere Februari-dag, de zon schijnt lekker.
Ik rij rustig de haltes voorbij, er zit één meisje in mijn bus.
Ze zit te bellen, ik hoor haar praten. Dat doet ze zachtjes, daar kan je geen last van hebben.
In het centrum van Spakenburg stapt ze uit.
In Baarn stapt een mevrouw in: “Chauffeur, ik moet naar Bunschoten. U gaat eerst naar Soest zeker?”, vraagt ze.
Ik knik.“Dan ga ik toch met u mee, anders moet ik hier in de kou wachten tot u terugkomt”.
Tja, ik kan dat niet weigeren, hoewel ik besef dat ze dan ook bij het eindpunt in Soest in de bus moet blijven wachten tot ik weer terug rijd.Als we daar dan zijn, zeg ik : “Mevrouw, ik ga even koffie halen, u mag blijven zitten, ik vertrouw u wel”.
Maar ze zegt : “Nee, dan ga ik een blikje cola halen” : ze had de Turkse bakkerij gezien, blijkbaar wist ze dat je daar ook frisdrank kan kopen.
Als ik koffie gehaald heb, wacht ik even tot ze weer terug komt, tenslotte heb ik 10 minuten voordat ik verder moet. Die 10 minuten zijn bijna om als ze terugkomt: géén cola, maar……een hele grote bak patat!!
Ze ziet me kijken : “O, ik mag daarmee niet in de bus natuurlijk. Wat stom!“.Mijn gezichtsuitdrukking geeft haar blijkbaar aanleiding tot de opmerking : “Ik zie dat u in een goede bui bent vandaag” , beoordeelt dat als een goedkeuring en ze stapt in.“Mevrouw, ik mag u eigenlijk niet binnenlaten, maar ik zie het nu door de vingers”.Terwijl ik dat zeg, heb ik al spijt.
Twee haltes verder stappen drie scholieren en twee dames in.
De bus is nu al bijna vol. De zwaar-zure stank van de friet met mayo vult de bus.
Een raampje open zetten met de kou is geen optie.
Ik voel me verantwoordelijk en roep om: “Beste mensen, ik heb die mevrouw bij wijze van uitzondering toestemming gegeven om een frietje te eten, sorry voor de overlast”.
De passagiers vinden het kennelijk niet erg, maar de mevrouw is blijkbaar toch wat aan met de situatie. Ik hoor haar frommelen met de bak patat.
In de spiegel zie ik dat ze alles in een plastic tas heeft gedaan.
Wennen we nu aan die weeë geur of wordt het wat minder?
In ieder geval zitten we tot Bunschoten in een rijdende frietkot.
Dan stapt ze uit, een lege bak friet in de hand.